1 Corinthians 2
1 Et ego, cum venissem ad vos, fratres, veni non in sublimitate sermonis, aut sapienti, annuntians vobis testimonium Christi.
2 Non enim judicavi me scire aliquid inter vos, nisi Jesum Christum, et hunc crucifixum.
3 Et ego in infirmitate, et timore, et tremore multo fui apud vos:
4 et sermo meus, et prdicatio mea non in persuasibilibus human sapienti verbis, sed in ostensione spiritus et virtutis:
5 ut fides vestra non sit in sapientia hominum, sed in virtute Dei.
6 Sapientiam autem loquimur inter perfectos: sapientiam vero non hujus sculi, neque principum hujus sculi, qui destruuntur:
7 sed loquimur Dei sapientiam in mysterio, qu abscondita est, quam prdestinavit Deus ante scula in gloriam nostram,
8 quam nemo principum hujus sculi cognovit: si enim cognovissent, numquam Dominum glori crucifixissent.
9 Sed sicut scriptum est: Quod oculus non vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis ascendit, qu prparavit Deus iis qui diligunt illum:
10 nobis autem revelavit Deus per Spiritum suum: Spiritus enim omnia scrutatur, etiam profunda Dei.
11 Quis enim hominum scit qu sunt hominis, nisi spiritus hominis, qui in ipso est? ita et qu Dei sunt, nemo cognovit, nisi Spiritus Dei.
12 Nos autem non spiritum hujus mundi accepimus, sed Spiritum qui ex Deo est, ut sciamus qu a Deo donata sunt nobis:
13 qu et loquimur non in doctis human sapienti verbis, sed in doctrina Spiritus, spiritualibus spiritualia comparantes.
14 Animalis autem homo non percipit ea qu sunt Spiritus Dei: stultitia enim est illi, et non potest intelligere: quia spiritualiter examinatur.
15 Spiritualis autem judicat omnia: et ipse a nemine judicatur.
16 Quis enim cognovit sensum Domini, qui instruat eum? nos autem sensum Christi habemus.